บทประพันธ์ที่น่าสนใจ

ควันสีเทาถูกปล่อยออกจากปล่อง
หวูดโรงงานกังวานก้องเร่งร้องสั่ง
คนงานพาร่างผอมใกล้ผุพัง

เดินไปยังประตูใหญ่เหมือนปากยักษ์

กากอาหารจานหนึ่งในตอนเช้า

รีดเป็นแรงระดมเข้าสู่เครื่องจักร

ลูกสูบดันคันชักเดินดังชึกชัก

เกร็งกล้ามเนื้อเหงื่อทะลัก – หนักและนาน

คนเหล่านี้มีคำอยู่คนหนึ่ง

หญิงสาวซึ่งซมซานจากอีสาน

ทิ้งนาเช่าเข้ากรุงเทพฯ เที่ยวหางาน

ทำด้วยการทุ่มแรงกายขายแรงกิน

คำจึงคือเครื่องจักรคนสองแรงแขน

ถูกลากแล่นต่อลมไปไม่ให้สิ้น

ทุกข์ร้อนหนาวผ่าวพิษไข้คำเคยชิน

เข็นชีวิตแหว่งวิ้นข้ามคืนวัน

วันหนึ่งคำขณะที่นั่งทอผ้า

เกิดมืดหน้าตามัวมือไม้สั่น

สะดุ้งวูบตะครุบด้ายสายพานพัน

พอเสียงสั่นขาดลงก็แหลกลาญ

เลือดกระเซ็นเปื้อนเส้นด้ายจนแดงคล้ำ

จากมือที่เคยทำเคยไถหว่าน

จากมือที่ทอผ้าพรรณตระการ

มือแห่งงาน...วันนี้ต้องถูกตัดไป

แขนของคำเหลือแค่ข้อศอกสั้น

แขนของคำข้างนั้นอยู่ที่ไหน ?

แขนที่ขาดของเธออยู่ที่ใคร ?

เสื้อสีสวยซึ่งคุณใส่สิแขนคำ !

.........................................................................

ปล..

บทกวีบทนี้  เขียนขึ้นโดย  คุณเรืองเดช   จันทรคีรี  :  พิมพ์ครั้งแรกในนิตยสารโลกหนังสือ

(พฤษภาคม  ๒๕๒๓)  ได้รับการประกาศให้เป็นบทกวีรางวัลดีเด่น ปี ๒๕๒๓  จากสมาคมภาษาและหนังสือแห่งประเทศไทย